Çok fazla kırılım noktası oluyor hayatımızda. Bunlardan bazılarının farkına varabiliyoruz, bazılarını da es geçiyoruz. Sonrasında farkına varılanlar için de ah çekiyoruz. Böyle noktalarda insanın gözünün açık olması gerekiyor. Etrafında olan bitenleri incelemeyi bilecek kadar kendini yetiştirebilmeli. Gördüğünden daha çok göremediğinden zarar görür insan. Bu bilinç insanı ayakta tutmaya yetecek unsurlardan birsidir.

Elde olan imkanlar dahilinde en güzel şekilde yaşanması gerekenleri yaşamalı insan. Yarının garantisi yokken gözlerimizi kapatıp derin uykuya girmemeliyiz. Çünkü zamanı geçen her şey kıymetsizleşir.

Burada bir diğer unsur da zaman yönetimidir. İnsanın zamanını faydalı yönetmesi her zaman artı bir değer olarak karşısına gelecektir. Farklı işleri aynı anda yapmayı bilmeli. İşten aşka ve aşktan da işe zaman ayırabilmeli mesela insan. Ama bu ayrım erdemli bir şekilde yapılmalı. Sadece aşk veya sadece iş olacak şekilde tercihler belirlenirse dibi görmeye çeyrek var demektir.

İşin özü erdem, sorgulama, zamanı yönetmek gibi kavramlar birbirine bağlıdır. Bu kavramlar birbirinden ayrıldığı zaman işler çığrından çıkabilir. Lütfen bunlara dikkat edin. Dikkat edin ki hayatınız kendi erdemlerinde güzelliğe gitsin.

Semtten semte çok farklı yaşam tarzları var. Hatta aynı semt içinde bile çok fazla farkın olduğu görebiliyoruz. Örnek vermek gerekirse benim çalıştığım yer olan Bayraklı’da bir taraf sadece gökdelenlerle doluyken diğer taraf ise gecekondular ile dolu. O yüzden ben burayı Rio de Janeiro’ya benzetiyorum.

Diğer yandan karşılaştığım en büyük sorunlardan bir tanesi de trafik sıkıntısı. Bir yerden bir yere gitmek istediğinizde eğer dolmuş kullanıyorsanız geçmiş olsun. Genelde ukala şoförlerle dolu olan dolmuşlar, kapasitesinin çok üzerinde yolcu alıyorlar. Çok yolcu aldıkları yetmezmiş gibi dakikalarını doldurmak (geç kalmamak) için de baya süratli gidiyorlar. Diğer toplu taşıma araçlarına baktığımız zaman iş saatlerine denk geldiğinizde aşırı bir yoğunluk sizi bekliyor oluyor. Haberlerde gördüğümüz metrobüslerdeki yoğunluğun aynısının buradaki toplu taşıma araçlarında görmek mümkün. Yoğunluğun az olduğu saatlerde ise gayet keyifli bir yolculuk yapmak mümkün.

Sıcağı burada iliklerinize kadar hissetmek mümkün. Her yer beton yapılardan oluştuğu için sıcak her yerden yüzünüze yansıyor. Yoğun bina toplulukları sebebiyle de rüzgar yok denecek kadar az neredeyse. Sıcaktan korunmanın tek yolu gideceğiniz istikamet üzerinde ağaçların veya saçakların olması ve soğuk bir içecek.

17 il 42 ilçe gezmiş biri olarak söyleyebilirim ki; gezdiğim yerler arasında çağdaş kafa yapısına en çok sahip olan il İzmir. İnsanları (büyük çoğunluğu) modern bir kafa yapısına sahip. Bu şehri bence en güzel kılan unsurlardan biri. Örnek vermek gerekirse, geçen gün metroda giderken bir grup genç metronun  içinde gitar çalıyordu. Ve kimse de rahatsız olmadı, aksine eşlik edenler de vardı. Ve bu gerçekten çok güzel bir şey.

İleride burada yaşamak ister miydim diye kendime sorduğumda ‘’hayır’’ cevabını veriyorum kendi ne yazık ki. Bunun sebebi tamamıyla kişisel. Kalabalıktan ve yoğunluktan hoşlanmayan biri olduğum için büyükşehir yaşantısı ilk tercihim olmayacaktır her zaman, zorunda kalırsam orası başka tabi.

Ben bu şehri genel olarak güzel buluyorum. Mutlaka görülmesi gereken yerlerden birisi. Eğer yolunuz Ege’ye düşerse mutlaka uğrayın. Gezilecek, görülecek çok güzel yerleri var.

Her duruma ayak uyduranlar olarak biz adım geceye bir adım güneşe yürüyoruz. Ama öyle insanlar var ki yalnızca geceye yürüyüp, gereksiz ayazda üşürler. elleri, yüzleri kan toplayan bu insanlar, negatif hayatın gölgesinde hayat mücadelesi veriyor. Öyle kötü fotoğraflaştırılmış anıları var ki, yırtsan olmaz yaksan iz kalır. Var olan çokluğun genelde hain bir tokluğun mümessili olması ayırt edici bir özellik olmuştu. Oysa tek ”sahipliğimiz bilmem bilmem kaç gram et ve içine sığınan kemik. Onu da toprak alır. Elde var ölüm, hüzünlü son bölüm.” demiş yazar. Yaşanılan tüm bunların ötesinde, her şeye ve her duruma rağmen yaşanılmaya değer o kadar çok güzellik var ki; kör gözlerde kaybolmayı hak etmeyen… Farkına varıldığı zaman geç olmaması gereken durumlar zaman geçtikçe içinde kalan ukteler haline geliyor. Sonuç olarak sadece kötü durumlardan ders alan bu aciz insanlar, hayatının büyük bir kısmını kendini kandırmaya çalışarak geçiriyorlar. Oysa derin hissiyattaki derin kişiler sevdiklerinin gözlerinde nice güneşlerin tutulduğuna şahit olurlar. İncelemeyi bilen herkes için bu böyledir. Sevgi dillerini öğrenmek, bilgisini edebiyle paylaşmak her insanın yapabileceği bir iş değildir. Bunu başarabilen insan kendini kurtarabilen insandır.

Mevcut duruma dur demenin sonuçları önceden tespit edilip o yönde atılımlar yapılmalıdır. Bu yolda ileriyi görme isteği eyleme geçen her insanın ortak özelliğidir. Sorsalar hepsi planlıdır. Fakat bardağın boş tarafını es geçmemek her zaman fayda sağlayacaktır. Bu yapılması imkansız bir şey değil. Bu gergin değişim/gelişim sürecinde her türlü anlayış ve hoşgörü içinizde elbet var olacaktır. Yeter ki adım atmaya cesaret edin. Tabuları yıkmak kafalarda büyüyen koca dağlar haline gelmemelidir. Bir kaç küçük destekle hallolabilir. Anlayacak vakit kalmayabilir, hızlı geçer zaman. Bir zaman gülmeyecek sandığınız insanlar yaşama dört kolla tutunurken arkasından bakmak değildir ders almak. Kalk ayağa dik dur, eğilme! Çıkışın olmadığı yerde destek almaktan çekinme/çekinmeyin. Bu bir erdem olacaktır mantığın hüküm sürdüğü yerde. İyi olmak isteyenin, gönlünde kibir olmaz. Fırtınaya gebe olan vücutlar sağlam vücutlara omuz vermelidir. Bunun haricinde gözlerle de iletişim kurmak makbul kılınabilir. Başarmak isteyen için her zaman bir yol olacaktır. Uzak durma/durmayın erdemin tohumlarından.

Sonuçlar ne olursa olsun  hiçbir şey sevginin önüne geçemez. Çünkü bilinmeyen korkunçtur. Bilinen şey de korkunç olabilir. Önemli olan kendi nefretine tuzak kurmaktan önce sevginin önünde boyun eğmek. Sadece olmanız gereken biri olmanı/olmanızı istiyorum…

2018

O derin hissiyatların prangasında olmak o kadar da kötü olmasa da değer bilen herhangi biri için uğraşmaya değerdi. Bu zamanlarda onlardan fazla kalmasa da insan umudunu kaybetmek istemiyor. Öte yandan sürekli diğer ihtimalleri düşünüyor. Karamsar düşünceler ne kadar yok sayılsa da hep bir köşede duruyor, duracak. Önemli olan karamsarlığa bile meydan okuyabilecek kuvveti kendinde bulabilmek.

Ben bu yazıyı yazdığımda 2018 senesiydi. Ve şuan birkaç düzenleme yaparak yayınlıyorum. Düzenlenen tek şey yazım olarak görülmesin. Hayatım, duygu ve düşüncelerim de değişti yılların etkisiyle…

Yıllarıdır süregelen çırpınışları bir yere varacak mıydı? Kalbinden geçenlere layık birisi, büyülemeye yetecek miydi bu kısa hayatını? Bu sorulara yanıt vermek için dışarıdaki şimşekleri kafasının içine çekti. Belki her şey hak ettiği kadar olmayacaktı fakat çabalarından dolayı gururlu olacaktı her zaman. Aynaya baktığı zaman memnun olacaktı, başaramasa bile mücadelesinden. Çünkü doğruluktan yana olduğunun her zaman farkındaydı. Ama artık yorulmuştu. Kendisine bir köşe arıyor gibiydi koskoca ömründe. Belki de yıllarca bu huzur için mücadele etmişti.

Elini yüzünü yıkamak için içeriye gitti. Aynaya baktığında inanmak istemediği dehşetle karşılaştı. Her şey bir anda tersine dönmüştü. Sanki ruhu bedeninden ayrılmak istiyordu. Kendi kendine şu soruyu sordu. Cesaretim var mı? Yoktu. Ama kendine bu soruyu sormak zorundaydı. Son kez dedi, son bir kez daha yağmur altında ıslanacağım, son kez ruhuma işlenecek yağmur damlaları. Dış kapıya kadar gidip kendini caddeye attı. Sanki şehir bütün kasvetiyle onu son seçeneğe itiyordu. Tüm bedeni ıslanana kadar caddenin trafik ışıklarını seyretti. Sonrasında küçük adımlarla evinin yolunu tuttu. Diğer yanıyla olan savaşını kazanmıştı. Her şeye rağmen yaşama isteği geri geldi. Buna kendisi de şaşırdı. Bunca zahmetten sonra vazgeçmek olmazdı. Silkelenmişti. Belki de yaşadığını sandığının daha yarısındaydı. Belki de kaçınılmaz sonunu sadece bir süreliğine ertelemişti.

Artık düşünmek istemediğini anlayıp zor da olsa uyumaya çalışacaktı. Ama uyuyamadı. Çünkü içindeki hesabı tam olarak tamamlayamamıştı. ‘’Nereye kadar böyle?’’ dedi. Yine cevap yoktu. İçinde sürekli karanlık bir yan olan, bir türlü baskılayamadığı nefreti ele geçiriyordu bütün sistemini sanki. Nefretinin haklı yanları da vardı ama bu yetmezdi köpürmesine. O yüzden merhametine kucak açmaya çalıştı. Kafasındaki iki farklı yapı hiç olmadığı kadar, birbiriyle savaşıyordu ve bundan çok etkileniyordu. Artık bu savaştan kurtulmak istiyordu ama bir türlü olmuyordu. Tam olarak ne yapacağını bilmediği için, hiçbir şey yapmamaya karar verdi. Gerçekten de hiçbir şey yapmayıp duvarlara bakmaya başladı.

Kalbi bir anda sıkıştı. Oturduğu sandalyeden yavaş yavaş kayıyordu. Tutunmak istedi, başaramadı. Nefret dolu yanının baskısına kalbi dayanmadı. Son kez ıslandığı yağmurun sesi eşliğinde yavaş yavaş gözleri kapandı. Cesaretine sığdıramadığı olaylar kader tarafından yaşatılmıştı kendisine. Son gördüğü şey ise duvardaki çocukluk fotoğrafıydı…

Her fayda geri dönerken benden bir şey götürüyorken, hala umudun varlığından söz etmek derini anlayan insanlara zulümdü. Anlatmak, anlaşılmak hayatı sorgulatıyor, içimdeki o her nasıl düşünülürse düşünülsün garip duyguyu ortaya çıkarıp bedenime zarar veriyordu. Kan olarak ortaya çıkıyor, sonrasında gözyaşına dönüşüp akıyordu. Akan şey can suyumdu. Ömrümden götürüyordu. Anlatsam ‘’manyak’’ diyecekleri şeyi en derinden yaşıyordum. Bana vaat edilen sefanın yanındaki cefa mıydı bu gördüklerim? Ya da gözlerimi bir türlü açamadığım bir kabus muydu? Her şey zamanla değişiyor. Hakikat zamanın cilvesinde göz kırparmışçasına meydana çıkıyordu. Çaba göstermenin yorgunluk getireceğini hiçbir zaman kabul edemem. Çünkü bu hayatın acımasız yönlerinden sadece birisiydi. Kabuslarımı güneşli günlerin sonunda gördüğüme şahit oluyordum. Oysa derinlerimden gelen negatiflik bunun habercisi miydi? Bir nasibin kalmadığı geceler şafaklarda ümidin ışığını saçıyor olmalıydı. Bu yüzden miydi ileriyi görme isteği? İşte bu yüzden vazgeçemiyordum. Hep doğrunun peşinden edebimle yol alacağıma inanıyorum. İşte bu yüzdendir öfkemi bastıran umudun gücü. İmkansızlığın arkasına saklanmak korkakların işidir. Ben bunu yapamam!