İnsan en çok kendisiyle baş başa kaldığında düşünmeye fırsat buluyor. ‘’neredeyim, nereye gidiyorum?’’ Doğru yerde olduğumuzu hissedeceğimiz yere daha çok yolumuz da olabilir. Ama bu mücadeleden vazgeçeceğimiz anlamına gelmiyor. İnsan her zaman mücadele etmek için bir sebep bulabilir, bulmalıdır da. Çünkü bizi yarınlara taşıyan amaçlarımızdır. Mesele amacından sapmadan ve vazgeçmeye meyil dahi etmeden istediğin noktaya ulaşabilmek. Az insan bunu başarabiliyor.
Çok fazla kırılım noktası oluyor hayatımızda. Bunlardan bazılarının farkına varabiliyoruz, bazılarını da es geçiyoruz. Sonrasında farkına varılanlar için de ah çekiyoruz. Böyle noktalarda insanın gözünün açık olması gerekiyor. Etrafında olan bitenleri incelemeyi bilecek kadar kendini yetiştirebilmeli. Gördüğünden daha çok göremediğinden zarar görür insan. Bu bilinç insanı ayakta tutmaya yetecek unsurlardan birsidir.
Elde olan imkanlar dahilinde en güzel şekilde yaşanması gerekenleri yaşamalı insan. Yarının garantisi yokken gözlerimizi kapatıp derin uykuya girmemeliyiz. Çünkü zamanı geçen her şey kıymetsizleşir.
Burada bir diğer unsur da zaman yönetimidir. İnsanın zamanını faydalı yönetmesi her zaman artı bir değer olarak karşısına gelecektir. Farklı işleri aynı anda yapmayı bilmeli. İşten aşka ve aşktan da işe zaman ayırabilmeli mesela insan. Ama bu ayrım erdemli bir şekilde yapılmalı. Sadece aşk veya sadece iş olacak şekilde tercihler belirlenirse dibi görmeye çeyrek var demektir.
İşin özü erdem, sorgulama, zamanı yönetmek gibi kavramlar birbirine bağlıdır. Bu kavramlar birbirinden ayrıldığı zaman işler çığrından çıkabilir. Lütfen bunlara dikkat edin. Dikkat edin ki hayatınız kendi erdemlerinde güzelliğe gitsin.
