Değerin değeri kalmamıştı. Candan öte olan duygular yerini feshetmişti. Sadece zevkler tartışılıyor, karakter uzaklaşıyordu. Böyle bir zamanda benliği kaybetmek en yüksek olasılıktı. Nitekim de öyle oldu. Yürekten gelen kör ateş vücuda yayılmıştı. Çare ile çaresizlik arasında giden incecik ruhum sıkıldıkça can suyumdan mahrum bırakmıştı beni. Ömür dedim, dişimi sıktım. Ancak bu ömrün fragmanı mıydı? Yoksa bu karamsarlık bana verilen kader miydi? Düşüncelerimi en yakınıma bile anlatamıyorken neden umut yolunda mücadeleye kalkışmalıydım? Ruhun inceliği miydi içimdeki ateşli körükleyen, yoksa yediğim darbeler miydi? Bu sorulara cevap bulabilmek için günlerimi hatta haftalarımı feda ettim. Öznellik, herkesleşmek kadar olumsuzluktu bazen. Ama benim için öznellik hayatın amacına ulaşmak için önde gelen bir unsurdu. Öfke vardı önünde, gözden düşen sıcak su parçası, hayatı bulanık yapmaya yetiyordu. Hem içime işleniyor, hem de psikolojimi sarsıyordu. Bazıları buna kafayı yemek der, ben ise içimde sıkışan ruhu çıkarmak diyorum. Bu sadece benim yaptığım bir tanım. Diğerleri tarafından adeta bir canavar gibi gözüktüğümü biliyorum.
Her fayda geri dönerken benden bir şey götürüyorken, hala umudun varlığından söz etmek derini anlayan insanlara zulümdü. Anlatmak, anlaşılmak hayatı sorgulatıyor, içimdeki o her nasıl düşünülürse düşünülsün garip duyguyu ortaya çıkarıp bedenime zarar veriyordu. Kan olarak ortaya çıkıyor, sonrasında gözyaşına dönüşüp akıyordu. Akan şey can suyumdu. Ömrümden götürüyordu. Anlatsam ‘’manyak’’ diyecekleri şeyi en derinden yaşıyordum. Bana vaat edilen sefanın yanındaki cefa mıydı bu gördüklerim? Ya da gözlerimi bir türlü açamadığım bir kabus muydu? Her şey zamanla değişiyor. Hakikat zamanın cilvesinde göz kırparmışçasına meydana çıkıyordu. Çaba göstermenin yorgunluk getireceğini hiçbir zaman kabul edemem. Çünkü bu hayatın acımasız yönlerinden sadece birisiydi. Kabuslarımı güneşli günlerin sonunda gördüğüme şahit oluyordum. Oysa derinlerimden gelen negatiflik bunun habercisi miydi? Bir nasibin kalmadığı geceler şafaklarda ümidin ışığını saçıyor olmalıydı. Bu yüzden miydi ileriyi görme isteği? İşte bu yüzden vazgeçemiyordum. Hep doğrunun peşinden edebimle yol alacağıma inanıyorum. İşte bu yüzdendir öfkemi bastıran umudun gücü. İmkansızlığın arkasına saklanmak korkakların işidir. Ben bunu yapamam!
